Pomnik z piaskowca o wymiarach dorosłego człowieka stanął w Głogowie na skwerze Zygmunta Starego. Bardzo uroczyście, w obecności Prezydenta Miasta Rafaela Rokaszewicza monument został odsłonięty.
Głogowianie licznie przybyli na skwer Zygmunta Starego, aby wziąć udział w odsłonięciu pomnika wybitnego głogowianina, historiografa królów Rzeczypospolitej – Joachima Pastoriusa. W uroczystości wzięli także udział Rafael Rokaszewicz Prezydent Miasta Głogowa, Dariusz Czaja – pomysłodawca powstania pomnika oraz twórcą rzeźby – Tomasz Filar. Uroczystość uświetnili uczniowie Państwowej Szkoły Muzycznej w Głogowie odgrywając m.in. hejnał głogowski.
Po dokonaniu aktu odsłonięcia głogowianie z Dariuszem Czają i Tomaszem Filarem spotkali się w Centrum Informacji Turystycznej. Dariusz Czaja z TZG przybliżył zebranym sylwetkę Pastoriusa a Tomasz Filar opowiedział o procesie tworzenia rzeźby.
─ Obok uatrakcyjnienia skweru Monument posłuży również jako, element dydaktyczno-edukacyjny dla samych głogowian, w tym też najmłodszych, którzy mogliby w ten sposób poznać dzieje swojej małej ojczyzny. Bo Głogów ma wspaniałą historię i mamy czym oraz kim się chwalić. Warto w tym miejscu również dodać, że jeszcze bieżącym roku na tym samym skwerze powinien pojawić się kolejny postument innego wielkiego głogowianina Kaspra Elyana, który jako pierwszy na ziemiach polskich wydrukował tekst w języku polskim ─ mówi Dariusz Czaja.
Pomnik powstał w ramach Budżetu Obywatelskiego i zyskał duże poparcie mieszkańców miasta (ok. 800 głosów).
Encyklopedii Ziemi Głogowskiej – „ … Joachim Pastorius był nadwornym historykiem i sekretarzem króla Polski Jana Kazimierza, pedagogiem, duchownym katolickim; pisarzem – autorem licznych dzieł historycznych i pedagogicznych. Urodził się w Głogowie 20 IX 1611. W 1636 r. rozpoczął studia na uniwersytecie w Lejdzie. Studiował także w Paryżu i Orleanie. Po powrocie do Lejdy studiował medycynę, uzyskał doktorat (1641). W tym samym roku opublikował tam FlorusPolonicus – kompendium historii Polski do r. 1572. Po powrocie do Polski Pastorius osiadł na Wołyniu, w dobrach Sieniutów, jako wychowawca ich dzieci. Tu zastała go wojna polsko-kozacka w 1648 r. (powstanie Chmielnickiego). Przedstawiony przez prymasa Wacława Leszczyńskiego królowi Janowi Kazimierzowi, został jego sekretarzem i nadwornym historiografem (1649). Na tym stanowisku oraz w służbie dyplomatycznej oddał następnie Rzeczpospolitej wielkie usługi. W 1651 r. Pastorius przeniósł się do Gdańska. Wkrótce objął stanowisko profesora historii i filozofii w gimnazjum w Elblągu, a następnie również lekarza miejskiego. W 1655 r. został powołany na stanowisko profesora historii w gdańskim Gimnazjum Akademickim. Pełnił je przez 12 lat. W tym okresie uczestniczył w misjach dyplomatycznych (m.in. poselstwo polskie do Sztokholmu na rozmowy z Karolem Gustawem w 1655 r. i udział w rokowaniach z elektorem brandenburskim, 1657). W latach 1659–1660 jako komisarz uczestniczył w rokowaniach pokojowych w Oliwie. Przygotowywał materiały, wydane później jako Acta pacis Olivensis (1763-1766). W uznaniu zasług cesarz Leopold I nadał mu w 1660 r. szlachectwo (otrzymał przydomek ab Hirtenberg). W 1662 r. otrzymał polski indygenat. Około r. 1670 r. Pastorius zmienił wyznanie na rzymsko-katolickie. Po śmierci żony, w 1675 r. przyjął święcenia kapłańskie i został proboszczem w Tczewie. W 1678 r. objął probostwo Panny Maryi w Gdańsku, został również oficjałem i wikariuszem generalnym na Pomorze Gdańskie. Król Jan III Sobieski, który wysoko cenił zasługi Pastoriusa, w 1680 r. mianował go kanonikiem kantorem warmińskim. Joachim Pastorius zmarł 26 XII 1681 i został pochowany w katedrze fromborskiej. „
